Vieiros

Na entrevista realizada o pasado 28 de febreiro, Raúl Reyes respondeu preguntas sobre intercambio, negociación e actualidade en Colombia, entre outros temas.

Negociación e actualidade

Cando se puxo en marcha a famosa "Operación Emmanuel" finalmente adiada por mor de operacións militares estatais realizadas perto de onde se ían a facer as liberacións. Que obxectivo cren as FARC-EP que podía existir detrás da táctica militarista de Uribe realizando esas actividades en pleno lugar da Operación (departamento de Meta) pondo en perigo a vida dos reféns?

Raúl Reyes: Detrás da táctica militarista de Uribe de impedir a liberación, sans e salvos dos prisioneiros, está o absoluto rexeitamento deste goberno ao troco e as saídas concertadas. En nada lle importa pór en grave risco a vida dos prisioneiros. Finalmente son máis de cinco anos sen que este goberno se interese en facilitar a liberación desta xente produto da firma do acordo humanitario, o cal require do despexe dos municipios de Pradera e Florida, garantía negada polo presidente Uribe e sen a cal as FARC-EP non aceptan entrevistas con funcionarios do goberno actual en ningún lugar.

Que cambio representaría para ás FARC, e o contexto colombiano en xeral, se se cumprise a proposta de Chávez de outorgarlle o status de actor belixerante nun conflito armado nacional e de repercusión internacional?

RR: O recoñecemento de belixerancia proposto polo presidente Hugo Chávez, expresa coñecemento cabal do conflito interno colombiano. Cuxa solución definitoria require de saídas políticas e de recoñecer a existencia de dous exércitos enfrontados por intereses políticos, sociais e económicos moi distintos. O exército oficial apoiado no paramilitarismo de Estado e do outro lado o exército conformado polas guerrillas revolucionarias das FARC-EP e do Ejército de Liberación Nacional (ELN). O troco ou intercambio de prisioneiros farase entre o goberno e as FARC. Unha das trabas interpostas polo mesmo goberno colombiano para asinar acordos coa insurxencia revolucionaria é negar a súa existencia histórica na vida política de Colombia. Obstinase en pechar os ollos ante unha realidade que o presidente Chávez si observa con criterio bolivariano e polo seu empeño xeneroso de achegarlle á paz dos colombianos. En ningures do mundo é posíbel lograr a reconciliación e a paz entre os contendentes sen recoñecer a existencia do adversario político.

Que opinión hai respecto ao movemento que houbo, a nivel nacional e con accións internacionais, o pasado 4 de Febreiro en rexeitamento ás FARC? Que comparativa pódese facer coa resposta a ese movemento anunciada para o 6 de Marzo (Movemento Vítimas de Crimes de Estado)?

RR: A marcha do pasado 4 de febreiro foi organizada, promovida e financiada polo goberno de Álvaro Uribe. A cal contou co respaldo dos medios de comunicación, os paramilitares chamaron a participar nela. Os funcionarios e empregados oficiais estatais foron forzados a vincularse á mesma. As embaixadas e os consulados recibiron a instrución do Ministerio de Exteriores de saír á marcha e solicitar dos seus amigos os apoios en cada país. É a marcha do goberno da para-política contra o troco ou intercambio de prisioneiros e a procura da paz. Co propósito de xerar ambiente nacional e internacional para promover a segunda reelección de Álvaro Uribe.

Difundiuse que as FARC-EP van realizar unha nova liberación de 3 ou 4 presos políticos. Que meta búscase con iso tanto a nivel nacional como internacional? Pensa que existirá algunha resposta de Uribe?

RR: A liberación dos ex deputados Luís Eladio Pérez, Gloria Polanco, Orlando Beltrán e Jorge Eduardo Gechen Turbay e antes de Consuelo González e de Clara Rojas é o logro da persistencia humanitaria e da sincera preocupación pola paz de Colombia do presidente Hugo Chávez e da senadora Piedad Córdoba. Tamén é a máis contundente manifestación da vontade de troco das FARC-EP, o cal require o despexe militar de Pradera e Florida por 45 días, con presenza guerrilleira e comunidade internacional como garantes, para pactar co goberno nese espazo, a liberación dos guerrilleiros e dos prisioneiros de guerra en poder das FARC.

Internacionalismo

Referente a unha visión máis internacionalista, a caída da URSS afectou negativamente ao comunismo internacional. Cren as FARC-EP que a retirada de Fidel como presidente do goberno cubano afectará ao socialismo cubano e en consecuencia ao auxe dos movementos sociais latinoamericanos e aos gobernos esquerdistas?

RR: A inesperada caída da URSS, si afecto negativamente a boa parte dos Partidos Comunistas e sobre todo a construción socialista nos países de Europa, tivo un serio e longo retroceso. O derrube do socialismo ruso, mostrou sen lugar a equívocos grandes falencias ideolóxicas, políticas e estruturais nese modelo. Á vez que debilitou os partidos, tamén produciu ao seu interior a depuración dos elementos farsantes e traidores que regresaron ao sistema capitalista sen vergoña algunha. Os Partidos e os seus militantes de convicións sólidas, mantivéronse fieis à doutrina dos clásicos do marxismo leninismo.

Sen deixarse confundir pola tormenta do capitalismo proclamando a fin do socialismo mantívose Cuba, conducida polo seu Partido e o comandante en xefe desa revolución triunfante. As FARC-EP, representadas polo comandante Jacobo Arenas (falecido o 10 do 90) expresaron con contundencia a traizón cociñada en Rusia por Gorvachov tras a entelequia da perestroika e a Glasnot. Dixemos naquela época, coa caída do muro de Berlín e do socialismo, a fame, nen a pobreza, nen a miseria desaparecieron de entre os pobres, por iso a loita pola liberación dos pobos e a construción socialista conserva plena vixencia...

Hoxe como neses tempos ratificámonos unha vez máis en que a opción da humanidade é o socialismo.

O comandante Fidel Castro segue alumando con luz propia e experimentada a edificación do socialismo. O partido, o seu pobo e o novo xefe de Estado e de Goberno de Cuba avanzan sen pausa polo camiño trazado por Fidel e os seus camaradas de loita heroica.

Historia e conflito co ELN

Fai varios anos iniciáronse diversos enfrontamentos entre o ELN e as FARC-EP, en departamentos como Arauca, Nariño, Valle del Cauca e Cauca. Como sucedeu todo? Que repercusión tivo respecto ao conflito contra o Estado uribista? e que solución ve as FARC-EP respecto diso?

RR: En realidade nada xustifica os enfrontamentos armados entre o ELN e as FARC, por tratarse de dúas organizacións revolucionarias comprometidas coa creación das premisas da loita pola conquista do poder político para dar inicio á construción da sociedade libre de explotadores e sen explotados. Explicar os históricos factores de confrontación entre as dúas forzas é sumamente complicado neste espazo e de ningún xeito considero prudente cargar toda a responsabilidade nunha das partes.

Ao meu xuízo existe de parte e parte algunha culpa. Distinto que na procura de solucións atópese menor ou maior responsabilidade no ELN ou nas FARC. O máis importante por agora, é parar a confrontación entre revolucionarios, asumindo en ambos os lados, o compromiso coa localización dos elementos infiltrados do inimigo que alimentan a conseja, a descualificación, o irrespeto a combatentes e masas, ademais de propalar rumores para acrecentar hostilidades ou crealas onde non existen. Estamos en moura de efectuar unha entrevista das dúas xefaturas, que poña fin a esta situación e fortalézase a unidade de acción, con miras a consolidar a loita contra o imperialismo e a oligarquía, pola nova Colombia, a Patria Grande e o Socialismo.

En setembro de 1987 creouse a Coordinadora Guerrillera Simón Bolívar, unha coalición entre diferentes grupos insurxentes (ELN, FARC-EP, M-19, EPL, Frente Quintín Lame, MIR, PRT). Na actualidade, as FARC cren que sería positivo, e se é posíbel, realizar a recreación da Coordenadora para unir o proxecto revolucionario contra o goberno de Uribe?

RR: A unidade da esquerda revolucionaria onde están as guerrillas do EPL, ELN e das FARC-EP, é unha necesidade de orde estratéxica. O nome de Coordinadora Guerrillera Simón Bolívar enmárcase xustamente dentro da nosa convición bolivariana, con todo o máis importante é superar a forma fatal de solucionar as diferenzas.

As FARC-EP, fundáranse como autodefensas campesiñas. Máis tarde o seu obxectivo foi a conquista do poder estatal para facer a revolución socialista. Actualmente a táctica-estratexia parlamentaria foi a maiormente utilizada na esquerda latinoamericana desde a vitoria de Hugo Chávez en 1999. A isto, as FARC-EP seguen defendendo a posibilidade de chegar ao poder mediante a loita armada-ataque ou só utilizan esta táctica como defensa de represión con posibilidades de futuras reformas esquerdistas cun goberno máis socialdemócrata?

RR: As FARC son unha organización política militar que aplica a combinación de todas as formas de loita revolucionaria pola conquista do poder. Coerentes con esta definición de principio non subestima a vía electoral mediante unha gran coalición de forzas antiimperialistas, bolivarianas, progresistas, revolucionarias que mediante unha programa de goberno garanta a superación da crise, comprométase co troco de prisioneiros e as saídas políticas ao conflito interno dos colombianos. Esta idea está explícita na nosa Plataforma Bolivariana e no Manifesto asinado polo noso Secretariado para un novo goberno garante da paz con democracia e xustiza social.

Nos anos 80, tras as negociacións de paz con Belisario Betancourt fundouse a Unión Patriótica como referente político da esquerda e a posibilidade dunha futura negociación de paz. Coa alta represión, e os miles de asasinatos que se sufriron nas filas da UP, fai ás FARC-EP repensarse a posibilidade de volver realizar unha mesma estratexia como proceso de paz?

RR: O xenocidio a cargo do terrorismo de Estado contra a Unión Patriota e parte considerábel do Partido Comunista colombiano, demostrou ante o mundo a intolerancia e a criminalidade da clase gobernante do meu país, que ademais empuxa aos revolucionarios a engrosar as filas guerrilleiras para salvar as súas vidas e manter a loita política coas armas na man. A UP foi liquidada polos inimigos das saídas políticas a tiros. Feito que obriga a privilexiar o traballo clandestino, como o Partido Comunista Clandestino e o Movimiento Bolivariano por la Nueva Colombia cuxa militancia para subsistir e crecer mantense na clandestinidade.

Rexionalismo revolucionario latinoamericano

Como ven a situación de América Latina a partir da onda de gobernos progresistas na rexión xunto a outros directamente revolucionarios?

RR: Obsérvase en América Latina unha positiva viraxe cara á esquerda revolucionaria co liderado de gobernos antiimperialistas, progresistas, independentes, bolivarianos, camiño ao socialismo, co compromiso de cumprir o mandato do Libertador de proporcionar a maior suma felicidade posible aos seus pobos. Colombia non será a excepción, como bolivarianos no medio da confrontación co goberno da ultraderecha fascista e paramilitar, imos polo mesmo camiño sen que ninguén nin nada o impida.

Cal é o papel que debe cumprir a solidariedade internacionalista como muro de contención fronte á teíbel problemática que viven os pobos de América Latina, os colapsos financeiros e as guerras en momentos nos que o imperio aumenta con plans de desestabilización e a coñecida estratexia da CIA e o Estado de Israel como factores de extremo perigo?

RR: O camiño está no fortalecemento da unidade antiimperialista, progresista e da esquerda revolucionaria no propósito de unir esforzos, aprender das experiencias de cada lugar, para pechar filas contra os sinistros plans dos imperios e as oligarquías criollas empeñadas en perpetuarse no poder á conta da destrución das organizacións e proxectos políticos contrarios ás súas políticas de explotación, expoliación, enriquecemento ilícito, narcotráfico, corrupción, opresión, pobreza e miseria, verquidas sobre os pobos do continente. Imponse incrementar o internacionalismo, como expresión de solidariedade de clase.

*Esta entrevista foi realizada antes da liberación dos 4 ex deputados, pero respondida despois desta liberación.