Polos descensos da Curota ás eiras eiras en fusco do maínzo, vou dispondo milicias de babuxa, ronsel.
Boto dedos coma liñas na percura do profundo (cunca de viños, remanso fluvial e raizame) e do xemer teu de arroás.
Estremeces en abalos de cavorco e pedra luída.
Sobrehabítote, tomas remo e eu ghamela, estancia.
Aperta, miña Señor, este San Sadurniño en Torre Constante da Derrota e velaí fai runa...
ruína...
... deconstrución.