Pés e mans atados nos repousabrazos da cadeira, os xeonllos contra os ombreiros. A cona aberta semellaba unha bolboreta brillante. O seme secábase nas pálpebras pechadas, e pingaba do queixo sobre os peitos brancos e oprimidos polas pernas.
Fuxín dalí a fume de carozo, chorei a berros, pedín e rexeitei unha explicación tras doutra. Agora, se aprendín algo aquela noite, foi que non se deben abrir as portas dos dormitorios dos pais sen chamar antes.