Clásico: o tracatrá

Enviado por spacey o día 18.03.2009

Xiro discreto e véxoa reflexada no cristal da xanela. Leva unha camisa vermella, véxelle un encaixe branco, debe ter corenta anos, peitos abondosos, e os pezóns rectos ante a inevitable enerxía do tracatrá do tren, e dos meus ollos, que sabe, están a tocalos coa punta do meu membro. Búscame, roza un beizo coa lingua, volta facelo, síntome endurecer debaixo do pantalón, pecho o libro.
Métome no baño, conto tres, logo cinco, logo dez. Alguén intenta abrir a porta, arríscome, xiro o pestillo i é ela. Pregúntame polos anos que teño, dígolle que vinte e bótome enriba. O espello era pequeno, pero reflexábanos, fodendo, case vestidos agarrándolle eses peitos, de fronte, co tracatrá.