Alén das palabras

Enviado por frouma o día 10.03.2008

E mentres ela xurulaba nos seus larfeiros, el foxelaba a súa gorea beizoando toda a roxela. Os seus corpos festregaban no ar caendo en salvaxes esporeiros. Lúmidos e froentes, bulían cara a toupalla coas líndeas enreviravoltadas e os bóbeos enchidos aleitando as bocas secas do esforzo. El, durcido coma un xarto, esfroáballe o gremulio unha e outra vez até chegaren ao estreallo, onde ficaron alén das palabras.